Het is 23 augustus 1997. Ik zit in mijn huisje na te genieten van een vakantie met veel muziek. Wat is het hier saai en stil. Totdat ik muziek hoor, bij mij in de straat. Ik ga naar buiten en zie een vrolijke band op de stoep bij mijn buren: het Ostadetheater. De gelegenheid: de opening van een kunstlint door de Pijp. Het straatorkest loopt de hele route tot aan het Marie Heinekenplein. Gelokt als door de rattenvanger van Hamelen ga ik achter de muziek aan.
Ik ben niet de enige. Tussen de andere volgers herken ik Wendy, waarmee ik enkele jaren daarvoor in een omscholingsklasje informatica heb gezeten. Kleine wereld: zij is net gestopt als saxofonist bij het straatorkest en weet ook dat er een vacature voor een fluit is. Ik maak kennis en spreek af om de volgende repetitie langs te komen.
De vrijdag daarna fiets ik naar het Muziekpakhuis, toen nog aan de Lijnbaansgracht. We werken aan een nieuw stuk – Botiana – en als nieuweling krijg ik meteen een solo toebedeeld. En als je eenmaal een solo hebt bij T&B, dan speel je die nog jaren.
Naast muziek is er ook gedoe die avond. Over verdwenen notulen, mensen die met volle mond hadden staan spelen en andere zaken die ik niet direct kan thuisbrengen. Is dit wel een leuke band?
De borrel na afloop bij stamkroeg Spanjer & Van Twist maakt alles weer goed. Hier wil ik wel bij horen. Dit is niet saai! Ik versier een jasje en enkele maanden later speel ik voor het eerst mee bij een optreden op het Balboaplein.
Al bijna twintig jaar ga ik met Toeters & Bellen achter de muziek aan. Of soms ook voorop.
Christine van Eerd
Leuk Christien!